Het verhaal van … mama Dora en papa Jean, ouders van Marc

Zonder woorden verstaan wij mekaar

Mama Dora en papa Jean, twee erg betrokken ouders. Heel vaak zijn zij aanwezig op Sint Oda, als helpende hand bij één of andere activiteit of als vrijwilliger bij het zwemmen of gewoon op bezoek bij hun zoon, Marc. Dora vertelt met heel veel liefde over Marc, hoe hij als kleine jongen hier toekwam en nu als 43 jarige man zijn tweede thuis heeft op Hei 7. Papa Jean luistert en knikt.

Dora weet het nog heel goed. Marc stond op de wachtlijst. Dora was zwanger van haar tweede zoon Roel en moest naar het ziekenhuis. Zodoende kon zij de zorg voor Marc niet meer voor haar rekening nemen. Je ziet de emotie bij Dora als ze vertelt dat ze ook wel schuldgevoelens had. Omdat haar tweede zoon kwam lukte de zorg voor Marc niet meer. En ook al stond hij op de wachtlijst, toch deed dat pijn. 

Marc at als baby en kind enkel en alleen als Dora hem eten gaf. En dat werd moeilijk omdat ze in het ziekenhuis lag. Zo kwam zijn opname plots in een stroomversnelling en kreeg hij een plekje op Sint Oda.

Dora en Jean zagen dat hij zich snel en goed aanpaste wat hen  gerust stelde. “Marc is eigenlijk een makkelijke jongen, alleen op gebied van eten. Het mag gezegd dat er heel wat tijd en energie gestoken is in zijn ”eetprobleem”. Maar het moet ook gezegd. Mark heeft hier op Sint Oda leren eten. En daar zijn wij tot op de dag van vandaag heel erg blij mee." Jean voegt er lachend aan toe: “Maar ik geef hem nog geen eten, neen, dat laat ik aan anderen over. Marc weet dat.” 

Marc komt nog elk weekend naar huis, hoe verloopt zo een weekend?

“Elke vrijdagmiddag weet Marc dat hij mee naar huis mag. Onze weekends verlopen eigenlijk een beetje volgens een vast stramien. 

Ik doe dan een wandeling en ga met hem naar de winkel. Marc kent zijn winkels. Hij geniet ervan als we daar gaan waar ze hem kennen en hij af en toe eens wordt aangesproken. We vinden dit heel belangrijk voor hem, maar ook voor onszelf. Zolang dat het gaat willen we dit blijven doen. “En we hebben een voordeel, hij weegt niet zoveel hé, voegt papa Jean lachend toe, hem tillen en dragen lukt nog heel goed!”

Hij geniet ook van de rust thuis. Als het mooi weer is kan hij uren onder de notenboom zitten. 

Maar geloof me, hij komt ook graag terug naar Hei 7. Wel op zondagavond, niet op de middag. Dat hebben we ook al eens gedaan en dat heeft hij duidelijk laten merken. Ja, hij kan ook grommelen." 

Hoe heb je Marc zien evolueren doorheen die tijd? 

Marc heeft eigenlijk het geluk gehad om steeds in dezelfde leefgroep te kunnen blijven. Hij heeft natuurlijk heel wat personeelswissels gezien, maar al bij al heeft hij daar geen problemen mee gehad. 

Zoals ik al zei, eigenlijk is het een makkelijke jongen.

Op één voorval na. Vlak na de verhuis naar de heien was het kampweek. Een hele nieuwe omgeving, wat nieuwe mensen, toen heeft hij het heel moeilijk gehad. En als Marc het moeilijk heeft dan zie je dat meteen aan zijn eetgedrag. Hij eet niet meer. Dat is Mark zijn manier om ons te laten weten dat het niet oké is.

Ook als er nieuwe mensen beginnen op de leefgroep moet hij eerst wennen. Hij zal de eerste weken niet eten bij hen, tot hij ze beter kent en vertrouwt. Daaraan merk je heel goed dat hij wel door heeft wat er rondom hem gebeurt. Als hij je niet kent en je spreekt hem aan dan zal hij ook heel grote ogen trekken. Hij is verward. Maar geef hem wat tijd en hij steelt zo je hart." 

Doorheen de tijd is er heel wat veranderd. Hoe kijken jullie tegen al die veranderingen aan?

Dora slaakt een diepe zucht. “Het is niet anders hé. En het is inderdaad zo, we hebben al heel wat zien gebeuren op Sint Oda, en we hebben heel wat mensen zien komen en gaan. Maar dat is nu éénmaal zo. En ja er zijn momenten geweest dat we het misschien liever niet hadden dat er weer wissels gebeurden. Maar het is wel altijd een hele fijne groep geweest en op de één of andere manier is die sfeer altijd bewaard gebleven. Wat wij het belangrijkste vinden is onze Marc. Hoe gaat hij met de veranderingen om, wat betekent het voor hem. Dat is voor ons prioriteit. En al bij al heeft hij daar weinig last van gehad, dus wij ook niet als ouder. We kiezen er ook voor om steeds met een positieve blik te kijken."

Wat maakt Marc gelukkig op Sint Oda?

Marc luistert aandachtig mee als mama antwoordt: “Heel veel. De activiteiten die hij hier kan doen, wat het personeel hier met hem doet. Dat kunnen wij hem thuis niet bieden. En dat maakt hem gelukkig. Maar ook als hij thuis is, is hij gelukkig. En die afwisseling is ook belangrijk voor hem. 

We zijn indertijd met de gebruikersraad verschillende andere instellingen gaan bezoeken, maar kwamen steeds terug met eenzelfde gevoel. We hebben de juiste keuze gemaakt voor Marc.

Marc lacht. “Je ziet, zegt papa Jean, hij verstaat meer dan we denken. Jean vertelt van een voorval van enkele jaren geleden dat hij nooit vergeten is. “Ik kwam op vrijdag binnen om hem te halen en hij was niet blij, hij lachte niet. Hij begon bijna te huilen. Dan weet ik, er is iets aan de hand. En inderdaad, zijn tenen zaten niet goed in zijn schoen. Zonder woorden verstaan wij mekaar, mooi toch niet?”

Hoe kijken jullie naar de toekomst?

Een moeilijke vraag. We zouden het heel fijn vinden dat hij op Hei 7 zal kunnen blijven. Maar we zijn ook realistisch. Wij worden een dagje ouder, en we willen hem zolang mogelijk naar huis halen in de weekends maar op een dag zal dat niet meer lukken. Hoe zal dit gaan, ook met budgetten en zo … hier hebben we soms toch wel zorgen rond. We hebben ons hier wel rond bevraagd en ook de sociale dienst begeleidt ons hier goed in. En via de gebruikersraad zijn we ook actief betrokken en worden we goed van alles op de hoogte gehouden. Dat is wel fijn. 

Dora heeft een hele mooie visie. “Ik kies er bewust voor om in het hier en nu te leven, te genieten van elk mooi moment dat we krijgen. Waarom me nu al zorgen maken over iets waar ik nu toch nog geen antwoorden of helderheid rond heb. We zien wel wat de toekomst brengt." En met een warm moederhart voegt ze eraan toe: “En als er een tijd komt dat wij er niet meer zullen zijn dan is er nog altijd zijn grote broer Roel. Dat geeft me rust, hij zal er altijd zijn voor zijn kleine broer." 

"We zien ook dat er binnen Sint Oda veel verandert. Het wordt groot. Maar de troeven waar wij indertijd voor gekozen hebben zijn er mijn inziens nog steeds. Dat warme, huiselijke. Dat gemoedelijke en kwaliteitsvolle. En ik wil er ook in geloven dat we er allemaal samen over waken dat we dit ook behouden. Wij ,samen met andere ouders, personeel … kortom elke betrokkene."

Papa Jean volgt nauwgezet het gesprek en knikt instemmend. Hier en daar vult hij Dora aan. Maar met de vraag om Sint Oda in drie woorden te omschrijven antwoord hij als eerste: “Het is goed!”

Wil jij je ervaringsverhaal ook graag delen? Neem contact met ons op. 
Bel +32 (0)11 64 28 60 of vul onderstaand contactformulier in.